14 ଅଦିନ୍ ସେଙ୍ଗେ ବାବାଲ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ମୁନ୍ନେ ନାନ୍ନେ ବଟ୍ମିଣ୍ଡା ଉୱୁସ୍ ପ୍ରାର୍ତନା ମାଡ଼ୁତାନ୍,
ଜିସୁ ଅଡ଼ାଗାକନ୍ସ୍ ସୁଦୁର୍ ଜେକେ ଆଞ୍ଜ୍ ମର୍ମିଣ୍ଡା ଇସ୍ ଇସତ୍ ପ୍ରାର୍ତନା ମାଡ଼ାଙ୍କ୍ ପସ୍ପ୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ଇଦ୍ ଗଟ୍ ତେର୍ତେ ପେର୍କେ ପାଉଲ୍ ଅଡ଼୍ ତଡ଼୍ ମର୍ମିଣ୍ଡା ଇସ୍ ପ୍ରାର୍ତନା ମାଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ଇତ୍କେ ଅଡ଼୍ ତଡ଼୍ ଅଣ୍ଡୟ୍ ଆଟ୍ ମାତ୍ତେ ପେର୍କେ ମାମ୍ମେ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ୱିଡ଼୍ସି ନିଜର୍ ହାର୍ ଆତ୍ତମ୍ । ମାକିଂଙ୍କ୍ ୱିଡ଼୍ସାନଙ୍କ୍ ଅଡ଼୍ ସାରେତଡ଼୍ ନିଜର୍ ମୁତ୍ତେ ନୁ ପିଲାଙ୍କ୍ ପଇସ୍ ନାର୍ ବାୟିଦେ ମାନ୍ଦାନ୍ ଗଦାଡ଼୍ ଆଞ୍ଚ୍ ଯାକ ୱାତ୍ତଡ଼୍ । ଆଗେ ମାମ୍ମେ ସାରେତମ୍ ମର୍ମିଣ୍ଡା ଉୱୁସ୍ ପ୍ରାର୍ତନା ମାଡ଼୍ତମ୍ ।
ଅଣ୍ଡ୍ ମର୍ମିଣ୍ଡା ଉୱୁସ୍ ଗାଟି ଲେଙ୍ଗ୍ଦେ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ପ୍ରବୁ ! ଇଡ଼୍ ବିରୁଦ୍ତେ ଇଦ୍ ପାପ୍ ଏର୍କା ମାଡ଼୍ମାଟ୍ ।” ଇଦ୍ କେସ୍ ଅଣ୍ଡ୍ ଡଲ୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ପିତର୍ ସାରେତଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ବାୟିଦେ ପେସ୍ସ୍ପିତଣ୍ଡ୍ ନୁ ମର୍ମିଣ୍ଡା ଇସ୍ ପ୍ରାର୍ତନା ମାଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍ । ତାନ୍ ପେର୍କେ ଅଣ୍ଡ୍ ଦର୍କାସ୍ତେ ଡଲ୍ତେ ମେନ୍ଦୁଲ୍ତିଙ୍କ୍ ଉଡ଼ି କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ଟାବିଥା, ତେଏଦେ !” ଦର୍କାସ୍ କଣ୍ଡା ତେର୍ତଣ୍ଡ୍ ନୁ ପିତର୍ତିଙ୍କ୍ ଉଡ଼ି ତେଦି କୁଦ୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ଦନ୍ୟ ମାନ୍ ପ୍ରବୁ ଜିସୁ କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ ବାବାଲ୍ ଇଶ୍ୱର୍ । ବାତେଙ୍କ୍ଇତ୍କେ ଅଣ୍ଡ୍ ମାନ୍ କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ତଡ଼୍ କାଲ୍ପି ସ୍ୱର୍ଗ ନାରିନ୍ ସାରେ ଆତ୍ମିକ୍ ଆର୍ଶିବାଦ୍ ମାଡ଼୍ତନ୍ ।
ଆଦିନ୍ ସେଙ୍ଗେ ବେନ୍ ନାଗାଙ୍କ୍ ସ୍ୱର୍ଗ ନୁ ପୃତିବିତେ ସାର୍ରେ ଆନିଦାଦିଡ଼୍ ପେଦେର୍ ପାଏମ୍ ଆଦ୍ତଡ଼୍,
ଆଦିଙ୍କ୍ ସ୍ୱର୍ଗ, ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ନୁ ପାତାଲ୍ତେ ସାରେ ନାରୁଡ଼୍ ଅନ୍ ମୁନେ ଜିସୁନାଦ୍ ପେଦେର୍ତେ ମର୍ମିଣ୍ଡା ଉୱୁସିତା ।