12 ସ୍ୱର୍ଗ ନାର୍ଗେ ରକମ୍ତାୱ୍ ଜୀୱାକ୍, ପୃତିବିତାଗ୍ ବେନ୍ ଜିୱାକ୍ ନେଲ୍ ମେନ୍ଦୁଲ୍ ମସ୍ସ୍ପି ତାଆକାନାୱୁ ଜିୱାକ୍ ନୁ ଗୁପେତ୍ ପିଟ୍ଟେ ମିନ୍ଦେ ।
ପାଣ୍ଡୁମ୍ତେ ଶେଷଦିନେ, ଇତ୍କେ, ମୁକ୍ୟଦିନେ, ଜିସୁ ନିସ୍ମେଣ୍ଡେ ଗାଟି ଲେଙ୍ଗ୍ଦେ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ବେନଙ୍କ୍ ଯଦି ଉନ୍ଦେୱାହ୍ତେ, ଅଣ୍ଡ୍ ନା ଗାର୍ରେ ୱାଡ଼ିଣ୍ଡ୍ ।
ଅଣ୍ଡ୍ ଉଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍, ସ୍ୱର୍ଗ କୁଲେମ୍ ଆତ୍ତେ ନୁ ଅଣ୍ଡୟ୍ ବେଡ଼୍ୟାଦ୍ ଡୁପଟ୍ ନାଲୁ ମୁଲାନାଗ୍ ଉଙ୍ଗିମିକା ପୃତିବିତାଗ୍ ପର୍ର ଡିଗୁତ୍ ।
ମେଣ୍ଡେ ଅଣ୍ଡ୍ ଅଣ୍ଡୟ୍ ଗଟ୍ କେଞ୍ଜ୍ତଣ୍ଡ୍, “ପିତର୍ ! ତେଏଦେ, ହାୱ୍କି ମିକା ତିନ୍ !”
ନାନ୍ ସାୟେ ମାଡ଼ି ଲୋପେ ଉଡ଼୍ତାନ୍ ଆଦିନ୍ ସ୍ୱର୍ଗ ନାଲୁ ଡେକାନ୍ ଲୋନ୍ ପଡ଼୍ପାନ୍ ପିଟ୍ଟେ ନୁ ଗୁପେତ୍ ପଶୁ, ପୃତିବିତାଗ୍ ବେନ୍ ନେଲ୍ ମେନ୍ଦୁଲ୍ ମସ୍ସ୍ପି ତାଆକାନାୱୁ ଜିୱାକ୍ ନୁ ଗୁପେତ୍ ପିଟେ ମିନ୍ଦେ ।
ଅନନ୍ତ ଇଶ୍ୱର୍ତିଙ୍କ୍ ଗୌରବ୍ ମାଡ଼୍ୱେକଟ ଅଡ଼୍ ନଷ୍ଟ ଆଦାନ୍ ନାରୁଡ଼୍, ପିଟ୍ଟେ, ପଶୁ, ତାଡ଼ାକ୍ ରକମ୍ ଜିୱାକ୍ ଲେକାମ୍ ମୁର୍ତ୍ତି ତିୟାର୍ ମାଡ଼ି ଆୱିଙ୍କ୍ ପୁଜା ମାଡ଼ୁତଡ଼୍ ।