24 ପ୍ରବୁନ୍ ଦାସ ବିରଦ୍ ମାଡ଼ାନାଦ୍ ସାୟେ ଆୟ, ମାତର୍ ସାରେତଡ଼୍ ସେଙ୍ଗେ ଲେକେତ୍, ଶିକ୍ଷା ଇଦାନାଦ୍ ଲେକେତ୍ ।
ଅଣ୍ଡ୍ ରାମ୍କ୍ ଆୟନ୍ କି ମର୍ରେ ଆୟନ୍, ରୋଟ୍ ନାଡ଼୍ମେ ନିସ୍ ଗାଟିଲେଙ୍କ୍ଦେ ଗଟି କେଲ୍ଲନ୍ ।
ଆସୁଟେ ଯିହୁଦୀଡ଼୍ ନିଜେ ନିଜେ ରାମ୍କ୍ ଆସ୍ କେତାଙ୍କ୍ ପସ୍ପ୍ତ୍ତଡ଼୍, “ହିଣ୍ଡ୍ ବେଲା ମାନାଙ୍କ୍ ନିଜେତ୍ ଆଉଙ୍ଗ୍ ତିନ୍ଦାଙ୍କ୍ ହିଦ୍ ପାର୍ଦ୍ତଣ୍ଡ୍ ?”
ଇଦ୍ ବିଷୟ୍ତିଙ୍କ୍ ପାଉଲ୍ ନୁ ବର୍ଣ୍ଣବା ଅଡ଼୍ ତଡ଼୍ ଗାଟି ଯୁକ୍ତିତର୍କ ମାଡ଼୍ତାଙ୍କ୍ ଇଦ୍ ତିଆର୍ ମାଡ଼୍ତଡ଼୍ ଯେ, ପାଉଲ୍, ବର୍ଣ୍ଣବା ନୁ ଅନ୍ଥିୟୋକ୍ତେ ମେଣ୍ଡେ ବେସ୍କ୍ତୁଡ଼୍ ନାରୁଡ଼୍ ଯିରୁଶାଲେମ୍ତାଗ୍ ଆଞ୍ଜ୍ ପ୍ରେରିତ ଶିଷ୍ୟ ନୁ ମଣ୍ଡଲିତେ ବୟସ୍କା ନେତାଲଡ଼୍ ତଡ଼୍ ଇଦ୍ ବିଷୟ୍ତେ ପରାମର୍ଶ ମାଡ଼ିତଡ଼୍ ।
ଅଡ଼୍ ଲୋପେ ଗାଟି ଗଲ୍କ୍ ଆତ୍ତଡ଼୍ ନୁ ପାରୂଶୀ ମାନ୍ଦେତେ ବେସ୍କ୍ତୁଡ଼୍ ଦର୍ମଗୁରୁ ନିଶ୍ମିକା ଗାଟି ପ୍ରତିବାଦ୍ ମାଡ଼ି କେତ୍ତଡ଼୍, “ମାମ୍ମେ ଇଣ୍ଡ୍ ନାରୁଣ୍ଡ୍ତାଗ୍ ବାତ୍ମିକା ଦଷ୍ ଦର୍ସ୍କାଙ୍କ୍ ପାର୍ୱମ୍ ! ନିଜାମ୍ ଅନ୍ ତଡ଼୍ ସ୍ୱର୍ଗ ଦୂତ ବା ଆତ୍ମା ଗଟ୍ କେସ ମାନ୍ତେ ।”
ମେଣ୍ଡନ୍ଦିନେ ଅଣ୍ଡ୍ ଇର୍ୱୁଡ଼୍ ଇସ୍ରାଏଲୀୟ ଦାଦାଲଡ଼୍ ଗଲ୍କ୍ ଆଦାନାଦ୍ ଉଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍ ନୁ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ଶାନ୍ତି ମାଡ଼ାନଙ୍କ୍ କେତ୍ତନ୍ । ଅଣ୍ଡ୍ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, ‘କେଞ୍ଜାଟ୍, ମିଡ଼୍ ଇର୍ୱୁଡ଼୍ ତ ଇସ୍ରାଏଲୀୟ ନାରୁଡ଼ି । ବାତେଙ୍କ୍ ଇଦ୍ ରକମ୍ ପ୍ରତିଶଦ୍ ମାଡ଼ୁତିଡ଼୍ ?’
ନାନ୍ ପାଉଲ୍, ମିକିଂଙ୍କ୍ ନାୟାଦ୍ ଇଦ୍ ବ୍ୟାକ୍ତିଗତ ଦନ୍ୟବାଦ୍ ବେନ କେତିତଡ଼୍, “ନାନ୍ ମିଇ ପାକେ ମାନ୍ଦାନ୍ ୱେଲେ ଗାଟି ନମ୍ର ନୁ ଶାନ୍ତି, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ଯେକା ଆତ୍କେ ଅଦିକ୍ ସାହାସୀ ।” କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ ନମ୍ରତା ନୁ କମଲ ନାନ୍ ମିକିଂଙ୍କ୍ ଦନ୍ୟବାଦ୍ ମାଡ଼ି କେତୁତାନ୍,
ମାତର୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ଶକ୍ତିତାୱୁ ସୁରୀଟେଙ୍ଗା ବ୍ୟବହାର୍ ମାଡ଼ି ଶତ୍ରୁଡ଼ାୱୁ ଦୃଡ଼ ଦୁର୍ଗସାରେ ଦ୍ୱଂସ ମାଡ଼ିତମ୍, ବ୍ରାନ୍ତ ଯୁକ୍ତିସାରେ କଣ୍ଡନ୍ ମାଡ଼ିତମ୍ ।
ମାତର୍, ମାମ୍ମେ ସାରେ ଦିନାମ୍ ନିଜେତିଙ୍ଗ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ଦାସ ଲେକାମ୍ କେସମିନ୍ଦେମ୍ । ନାର୍ଗେ ଦୈର୍ଯ୍ୟତଡ଼୍ ମାମ୍ମେ ସାରେପ୍ରକାର୍ ଦୁଃକାମ୍, ଅବାବ୍ ନୁ ତିପାଲ୍ ସାରେ ମାଡ଼ୁତମ୍;
ଇତ୍କେ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାନ୍ ଦାନ ଆଦୁତ୍ ପ୍ରେମ, ୱେଡ଼୍କେ, ଶାନ୍ତି, ଦର୍ଯ୍ୟ, ଉପକାର୍, ସାୟେତଣ୍ଡ୍, ବିଶ୍ୱାସ୍ତଣ୍ଡ୍
ସାରେଦାମ୍ ନମ୍ର, ଡୁଟାଙ୍ଗ୍ ନୁ ଗାଡ଼୍ସ୍ ଆୟ୍ମୁଟ୍ । ନିଜର୍ ନିଜର୍ ଲପେ ପ୍ରେମ ତଡ଼୍ କାହିଲି ମାନୁଟ୍ ।
ଆପତ୍ତି ବା ଗଲକ୍ ମାଡ଼କଟ୍ ସାରେ କାମ୍ ମାଡ଼ାଟ୍ ।
ନିଜେତ୍ ଉର୍ଗାଡ଼୍ ସେଙ୍ଗେ ବା ଶକ୍ତି ତଅତାନ୍ ସେଙ୍ଗେ ବେନେମିକା ପାଡ଼୍ୟି ମାଡ଼୍ମାଟ୍ । ବାତ୍ଇତ୍କେ ବାଗାତଡ଼୍କ୍ ନିଜେତଣ୍ଡ୍ ଲେକାମ୍ ଆଲ୍ସି ନିଜେ ନିଜେ ସେଙ୍ଗେ ନମ୍ର ବ୍ୟବହାର୍ ମାଡ଼ାଟ୍ ।
ନିଜର୍ ନିଜର୍ ଲପେ ଦୟା ମାଡ଼ାଟ୍ ନୁ ଯଦି ବେନନ୍ ମେଣ୍ଡେ ଅର୍ତୁନ୍ ବିରୁଦ୍ଦତେ କେତାନାଦ୍ ମାନ୍ନ୍ତେ, ଆଲେକେ ନିଜର୍ନିଜର୍ ଲପେ କ୍ଷମା ମାଡ଼ାଟ୍ ।
ଯଦି କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ ପ୍ରେରିତ୍ ଶିଷ୍ୟଡ଼୍ ଲେକାମ୍ ମାମ୍ମେ ମିୟାଗାଙ୍କ୍ ଆଦ୍ ଦାବୀ ମାଡ଼େ ପାର୍ୱେମ୍, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ୟାୟ୍ ବେଦ୍ଲେକାମ୍ ନିଜେତ୍ ପିଲାଙ୍କ୍ ଯତନ୍ ଆଦ୍ତେ, ମିଇ ପାକେ ମାନ୍ଦାନ୍ ୱେଲେ ମାମ୍ମେ ମିଇ ସେଙ୍ଗେ ଆଦେଲେକାମ୍ ଲେକେତ୍ ବ୍ୟବହାର୍ ମାଡ଼ିମାତ୍ତମ୍ ।
କିନ୍ତୁ ଆ ତୀମତି ନିମେ ୱେରଣ୍ଡ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ନାରୁନି ଆଦିଙ୍କ୍ ହି ସାରେତାଗାଙ୍କ୍ ନିମେ ଦୂରାମ୍ ମାନୁଟ୍ । ଦର୍ମତେ ନୁ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ପାକେ ବିଶ୍ୱାସ୍, ପ୍ରେମ, ସହିଷ୍ଣତା ନୁ ସୌଜନ୍ୟ ଲେକାମ୍ ସଦ୍ଗୁତାୱ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଦାଙ୍କ୍ ଚେଷ୍ଟା ମାଡ଼ାଟ୍ ।
ନାନ୍ ପାଉଲ୍, ଇଶ୍ୱର୍ତେ ଦାସ ନୁ ଜିସୁ କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ ରହତେନଣ୍ଡ୍ ପ୍ରେରିତଶିଷ୍ୟ, ତୀତସ୍ତେ ବକେତ୍ ଲେକୁତାନ୍ । ଇଶ୍ୱର୍ ଏଞ୍ଚ୍ତେ ନାରୁଡ଼ାଦ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ତିଙ୍କ୍ ନାର୍ଗ୍ ମାଡ଼ାନଙ୍କ୍ ନୁ ମାନ୍ ଦର୍ମବିଶ୍ୱାସ୍ତାଦ୍ ସତ୍ତିଙ୍କ୍ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ସଚେତନ୍ ମାଡ଼ାନଙ୍କ୍ ନାନ୍ ହେଞ୍ଚିମାନ୍ଦାନ୍ ଆସ୍ମିନ୍ଦେନ୍ ।
ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ଦର୍ମଗୁରୁ, ଇଶ୍ୱର୍ତେ ନିୟମ୍ ଲେକାମ୍ତେ ନିର୍ଦୋଷ୍ ଆସ୍ ମାନ୍ଦାନ୍ ଦର୍କାର୍; ଅଣ୍ଡ୍ ନିଜେତ୍ ଇଚ୍ଛାତେ ପାଡ଼୍ୟି ମାଡ଼ମାନ୍ତଣ୍ଡ୍ କି କପାମ୍ କି କାଲ୍ ଉନ୍ଦାନଣ୍ଡ୍ କି ଗଲ୍କିନଣ୍ଡ୍ କି ଦନ୍ ଲବି ଆୟୱେ ମାନ୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ମେଣ୍ଡେ ଅଣ୍ଡ୍ ବେଲା ସାୟେତ୍ ଶିକ୍ଷା ଇସ୍ ସାର୍ଦେ ମାଡ଼ିତନ୍ ନୁ ବିରୁଦ୍ ମାଡ଼ାନଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ବୁଜା ମାଡ଼ିତନ୍, ଇଦିନ୍ ସେଙ୍ଗେ ଦର୍କ୍ତେ ଶିକ୍ଷା ଲେକାମ୍ତେ ବିଶ୍ୱାସ୍ତେ ଗଟ୍ତିଙ୍କ୍ ଗାଡ଼୍ସ୍ ଆସ୍ ପୟ୍ମୁଟ୍ ।
ବେନଙ୍କ୍ ନିନ୍ଦେ ମାଡ଼ାନାଦ୍ ଆୟ୍ୟ, ବେନ ବିରୁଦ୍ ଆଦାନାଦ୍ ଆୟ୍ୟ, ନମ୍ର ଆଦାନାଦ୍, ମେଣ୍ଡେ ସାର୍ରେ ନାରୁଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ସାର୍ରେ ରକମ୍ ନମ୍ର ବ୍ୟବହାର୍ ତଅତାନଙ୍କ୍ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ କେତାନାଦ୍ ଇମୁଟ୍ ।
ଇଶ୍ୱର୍ ନୁ ପ୍ରବୁ ଜିସୁ କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ ଦାସ ଯାକୁବନ୍ ୱେଏକ୍ ୱେଏକ୍ ଆତ୍ତେ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ନାରୁଡ଼୍କିଙ୍କ୍ ନମସ୍କାର୍ ।
ଇତ୍କେ ପର୍ର କନ୍ସ୍ ୱାତ୍ତେ ବୁଦ୍ଦ୍ ପବିତ୍ର, ଶାନ୍ତି, ସାୟେ, ମାଡ଼ାଙ୍କ୍ ୱେୟ୍ତିତ୍, ଦୟା ନୁ ଲେକେତ୍ ଆସ୍ମାନ୍ତେ, ଡାୱୁଟ୍ ଇଲ୍ଲେ ନୁ ଆଦ୍ ଚଲନା ଇଲ୍ଲେ ।
ମିଡ଼୍ ଆସିତିଡ଼୍; ବାତେଙ୍କ୍ଇତ୍କେ ପାହେମ୍ ଆୟ୍ୱିଡ଼୍; ମିଡ଼୍ ଆୱୁକିତିଡ଼୍ ନୁ ଇର୍ଷା ମାଡ଼ିତିଡ଼୍, ଇତ୍କେ ପାହେମ୍ ଆୟ୍ୱିଡ଼୍; ମିଡ଼୍ ଗଲକ୍ ନୁ ଯୁଦ୍ ମାଡ଼ିତିଡ଼୍, ମିଡ଼୍ ପାହେମ୍ ଆୟ୍ୱିଡ଼୍, ବାତେଙ୍କ୍ଇତ୍କେ ମିଡ଼୍ ଇଶ୍ୱର୍ତିଙ୍କ୍ ତାଲ୍ୱିଡ଼୍ ।
ପେର୍କେ, ମିଡ଼୍ ସାରେତଡ଼୍ ଅଣ୍ଡୟ୍ ମନ୍ ଆସ୍ ମାନୁଟ୍ । ନିଜେ ନିଜେତିଙ୍କ୍ ଏଲାଡ଼୍ତାମୁଣ୍ଡ୍ ଲେକାମ୍ ପ୍ରେମ ମାଡ଼ି ନିଜେ ନିଜେ ଲୋପେ ଦୟା ନୁ ନମ୍ର ଆୟ୍ମୁଟ୍ ।
ଆ ପ୍ରିୟ ସାଙ୍ଗଡ଼ି, ନାନ୍ ମାନାଦ୍ ପରିତ୍ରାଣ ବିଷୟ ମିଇ ବକେତ୍ ସୁଦୁଟ୍ ଲେକାନଙ୍କ୍ ମାନ୍ ମାଡ଼ିମାତ୍ତାନ୍ । ଇତ୍କେ ତିନ୍ ଲୋପେ ଇଶ୍ୱର୍ ତାମ୍ ନାରୁଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ସାରେ ଦିନେତ୍ ମାୟ୍ଦିଂଙ୍କ୍ ଇସ୍ ମାନ୍ଦାନ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ତଡ଼୍ ଯୁଦ୍ ମାଡ଼ାନ୍ ସେଙ୍ଗେ ମିକିଂଙ୍କ୍ ସାର୍ଦେ ମାଡ଼ାନ୍ ଦର୍କାର୍ ଇଞ୍ଜ ମାନ୍ ମାଡ଼୍ତାନ୍ ।