19 “เวลาผ่านไปเมินแล้ว เจ้านายปิ๊กมา จึงฮ้องหมู่คนฮับใจ๊สามคนมาถามว่าได้เอาสตางค์ไปเยียะอะหยังกั๋นพ่อง
แต่ถ้าคนฮับใจ๊คนนั้นเป๋นคนบ่ดี แล้วกึ๊ดในใจ๋ว่า ‘แหมเมินอยู่กว่าเจ้านายจะปิ๊กมา’
สำหรับคนฮับใจ๊ตี้ได้ตะลันต์เดียว ก็ขุดดินเป๋นฮ่อม แล้วซ่อนสตางค์ของเจ้านายไว้ในหั้นเหีย
เป๋นเวลาเมินขนาดแต่เจ้าบ่าวก็ยังบ่มาเตื้อ แม่ญิงสาวตึงสิบคนก็ใค่หลับแล้วก็หลับไป
เหมือนตี้กษัตริย์ดาวิดอู้เถิงความสุขของคนตี้พระเจ้าถือว่าถูกต้องต๋ามธรรมโดยบ่เปิ้งก๋านเยียะว่า
ย้อนว่าเฮากู้คนต้องไปอยู่ต่อหน้าพระคริสต์ เปื้อหื้อพระองค์ตัดสิน เปื้อแต่ละคนจะได้ฮับสิ่งตี้สมควรจะได้ฮับ ต๋ามตี้เฮาเยียะดีกาว่าบ่ดีต๋อนตี้อยู่ในตั๋วนี้
ปี้น้องตังหลายเหย บ่ต้องใค่อยากเป๋นครูกั๋นนักเน่อ หมู่ต้านก็ฮู้ว่าหมู่เฮาตี้เป๋นครูนั้น จะต้องโดนตัดสินเข้มงวดเหลือคนอื่น