11 ในหมู่ต้านคนตี้เป๋นใหญ่เหลือเปิ้น จะต้องเป๋นคนตี้ฮับใจ๊ต้านตังหลาย
ห้ามหื้อคนใดฮ้องต้านตังหลายว่า ‘เจ้านาย’ ย้อนว่าต้านตังหลายมีเจ้านายคนเดียวคือพระคริสต์
พระองค์ก็นั่งลงฮ้องสาวกตึงสิบสองคนเข้ามาแล้วอู้ว่า “ถ้าใผใค่เป๋นคนตังเก๊า ก็หื้อเขาคนนั้นเป๋นคนตังป๋าย แล้วฮับใจ๊คนตังหลาย”
ข้าพเจ้าบ่ได้เป๋นขี้ข้าใผ แต่ข้าพเจ้าก็ยังยอมเป๋นขี้ข้าของกู้คน เปื้อจะหื้อมีคนนักตี้สุดเข้ามาหาพระเยซูคริสต์
หมู่เขาเป๋นคนฮับใจ๊ของพระคริสต์กา ข้าพเจ้าก็เป๋นนักเหลือนั้นแหม (ข้าพเจ้าอู้อย่างคนเป๋นผีบ้า) ข้าพเจ้าฮำเยียะก๋านนักเหลือหมู่เขา ติดคอกนักเหลือหมู่เขา ถูกเฆี่ยนนักเหลือหมู่เขา หวิดต๋ายหลายเตื้อ
เฮาบ่ได้บอกเถิงเรื่องของตั๋วเก่า แต่เฮาบอกว่าพระเยซูคริสต์เป๋นองค์พระผู้เป๋นเจ้า กับบอกว่าตั๋วเฮาเป๋นขี้ข้าของหมู่ต้าน ย้อนหันแก่พระคริสต์
ปี้น้องตังหลาย พระเจ้าฮ้องหมู่ต้านมาเป๋นคนตี้มีอิสระแล้ว แต่ห้ามเอาความอิสระนี้มาเป๋นข้ออ้างในก๋านเยียะต๋ามสันดานบาป แต่หื้อฮับใจ๊กั๋นด้วยความฮักเต๊อะ