5 “แต่บ่มีใผสนใจ๋สักคน ต่างคนต่างไปเยียะก๋านของตั๋วเหีย คนนึ่งไปเยียะไฮ่เยียะนา แหมคนนึ่งก็ไปก๊าขายเหีย
เม็ดตี้ตกก๋างป่าหนามนั้น ก็เหมือนคนตี้ได้ฟังถ้อยกำแล้ว แต่ยังเป๋นห่วงเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับจีวิตในโลกนี้ กับหลงมัวเมาข้าวของเงินคำ สิ่งหมู่นี้ก็มางำถ้อยกำไว้ เยียะหื้อถ้อยกำนั้นบ่เกิดผลในจีวิต
กษัตริย์ก็ส่งคนฮับใจ๊คนอื่นไปฮ้องแหม สั่งหื้อบอกจาอี้ว่า ‘เฮาได้ฆ่าหมู่งัวตั๋วตุ้ยๆ ไว้ กู้อย่างพร้อมแล้ว หื้อมางานเลี้ยงฉลองก๋านแต่งงานนี้ได้เลย’
คนอื่นๆ ก็ยับหมู่คนฮับใจ๊ตี้มาบอกนั้นแล้วบุบฆ่าเหีย
พระองค์ก็ว่าหื้อคนขายนกก๋าแก๋ว่า “ขนคัวออกไปหื้อหมด ห้ามมาเยียะบ้านพระบิดาของเฮาหื้อก๋ายเป๋นกาด”
ซ้ำคนก็ใค่หัวใส่หมู่ผู้เจื้ออู้ว่า “คนหมู่นี้ท่าจะเมาเหล้าองุ่นเหียละก้า”
แต่เมื่อเปาโลอู้เถิงความยุติธรรม ก๋านห้ามใจ๋ กับวันตี้พระเจ้าจะตัดสินกู้คนสำหรับสิ่งดีกับสิ่งบ่ดีตี้เกยเยียะ เฟลิกส์ก็เกิดกั๋วขึ้นมาอู้ว่า “เอาละ วันนี้ปอเต้าอี้ก่อน ไปได้แล้ว เอาไว้เฮามีเวลาจะฮ้องมาแหมใหม่”
กาว่าต้านดูหมิ่นดูแควนความกรุณา ความอดใจ๋ กับความอดทนอันยิ่งใหญ่ของพระองค์ ต้านบ่ฮู้กา ว่าความกรุณาของพระองค์นั้นก็เปื้อหื้อโอกาสต้านกลับใจ๋จากบาป
ถ้าหื้อสันดานบาปควบคุมจิตใจ๋ ก็จะนำไปเถิงความต๋าย แต่ถ้าหื้อพระวิญญาณควบคุมจิตใจ๋ ก็จะนำไปเถิงจีวิตกับสันติสุข
ซอบหักหลัง ใจ๋ฮ้อน หัวสูง กับฮักม่วนงันสันเล้าแตนตี้จะฮักพระเจ้านักเหลือ
ถ้าจาอั้นหมู่เฮาจะรอดป๊นบาปโต้ษได้จาใด ถ้าเฮาบ่ได้เอาใจ๋ใส่ความรอดอันยิ่งใหญ่จาอี้ ความรอดนี้องค์พระผู้เป๋นเจ้าเป๋นผู้ตั้งเก๊าบอก แล้วคนหมู่นั้นตี้ได้ยินจากพระองค์ก็ยืนยันเรื่องนี้แก่เฮาตังหลายว่าเป๋นความจริง
โดยความโลภของหมู่เขา หมู่เขาจะแต่งเรื่องขึ้นมาสอนเปื้อหาผลประโยชน์จากหมู่ต้าน กำตัดสินลงโต้ษหมู่เขาตี้ได้บอกไว้เมินมาแล้วนั้นก็พร้อมอยู่แล้ว กับความฉิบหายตี้จะเกิดกับหมู่เขาก็ก่ำลังจะมาเวยๆ นี้