12 ‘คนหมู่นั้นเยียะก๋านจั้วโมงเดียว แต่ได้ก้าแฮงเต้ากับหมู่เฮาตี้เยียะก๋านฮิมต๋ายอยู่ก๋างแดดฮ้อนวันค่ำ’
เมื่อหมู่เขาฮับก้าแฮงไปแล้ว ก็จ่มว่าหื้อเจ้าของสวนว่า
เมื่อต้านหันลมปั๊ดมาตังใต้ ต้านก็ว่า ‘จะฮ้อนขนาด’ แล้วก็เป๋นจาอั้นแต๊
เมื่อเป๋นจาอี้แล้ว จาวยิวอย่างเฮาจะเอาอะหยังมาอวดว่าเป๋นคนถูกต้องต๋ามธรรม บ่มีเน่อ จะอ้างเรื่องเยียะต๋ามบทบัญญัติกา ก็บ่ใจ้ แต่เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับความเจื้อเต้าอั้น
ย้อนว่าพระองค์เป๋นพระเจ้าองค์เดียวเต้าอั้น กับพระองค์ก็โผดหื้อตึงจาวยิวตึงคนต่างจ้าดเป๋นคนถูกต้องต๋ามธรรมโดยความเจื้อของเขา บ่ว่าจะเป๋นจาวยิวกาว่าคนต่างจ้าดก็ต๋าม
จ๋นต๋อนนี้เฮาก็ยังอดอยากปากแห้ง เสื้อผ้าก็ปุดหวาก โดนเขาบุบเขาตี๋ บ่มีบ้านตี้จะอยู่
ข้อล้ำเลิ็กนั้นก็คือ โดยผ่านตางข่าวดีนั้น คนต่างจ้าดก็จะได้ฮับมรดกฮ่วมกั๋นกับจาวยิว กับเป๋นเหมือนส่วนต่างๆ ในตั๋วเดียวกั๋น กับมีส่วนฮ่วมในพระสัญญาตี้พระเจ้าหื้อไว้ผ่านตางพระเยซูคริสต์
ย้อนว่าเมื่อตะวันขึ้น แดดก็เผาหญ้า แล้วดอกมันก็จะเหี่ยวแห้งหลวะออกจากต้น แล้วความงามของมันก็เสี้ยงหมด คนร่ำรวยก็จะเป๋นจาอั้นเหมือนกั๋น หมู่เขาจะต๋ายไปในต๋อนตี้ก่ำลังวุ่นวะวุ่นวายกับก๋านงานของหมู่เขา