30 หมู่คนก็ปากั๋นออกจากเมืองไปหาพระองค์
“แต่มีหลายคนตี้เป๋นคนตังเก๊าในต๋อนนี้ จะก๋ายเป๋นคนตังป๋าย กับคนตังป๋ายต๋อนนี้ จะก๋ายไปเป๋นคนตังเก๊า”
“มาผ่อกำลอ ป้อจายคนตี้บอกกู้สิ่งกู้อย่างตี้ตั๋วข้าเจ้าเกยเยียะ ต้านแม่นพระคริสต์ละก้า”
หละหว่างนั้นหมู่สาวกก็อ้อนวอนพระองค์ว่า “อาจ๋ารย์ กิ๋นอะหยังพ่องเต๊อะ”
จากกำพยานของแม่ญิงคนนั้น ตี้ว่า “ป้อจายคนนี้บอกกู้สิ่งกู้อย่างตี้ตั๋วข้าเจ้าเกยเยียะ” ก็เยียะหื้อจาวสะมาเรียหลายคนในเมืองนั้นเจื้อวางใจ๋ในพระองค์
เฮาจึงส่งคนไปเจิญต้านตันที ต้านมาแล้วก็ดีแต๊ๆ บ่าเดี่ยวนี้หมู่เฮาอยู่พร้อมกั๋นต่อหน้าพระเจ้าตี้นี่ เปื้อฟังกู้สิ่งตี้องค์พระผู้เป๋นเจ้าสั่งหื้อต้านมาบอกหมู่เฮา”
ต๋อนตี้เปาโลกับบารนาบัสก่ำลังเตียวออกไปจากธรรมศาลานั้น ก็มีคนมาอ้อนวอนขอหื้อปิ๊กมาอู้เรื่องนี้แหมในวันสะบาโตต่อไป
“ย้อนจาอั้นหมู่ต้านต้องฮู้ไว้ว่า เรื่องความรอดป๊นบาปโต้ษของพระเจ้าได้ยกไปหื้อคนต่างจ้าด แล้วหมู่เขาก็จะฮับฟัง”
เมื่อมีบทบัญญัติ ก็เยียะหื้อคนเยียะบาปนักขึ้น แต่เมื่อมีก๋านเยียะบาปนักขึ้นตี้ไหน พระคุณของพระเจ้าก็มีนักขึ้นเหลือนั้นตี้หั้น