27 แล้วพระองค์อู้กับโธมัสว่า “โธมัสเหย เอานิ้วมาแหย่ตี้นี่กับผ่อมือของเฮา แล้วก็เอามือซวามขี้ข้างของเฮาเหีย บ่ต้องสงสัยแหม หื้อเจื้อเต๊อะ”
พระเยซูตอบว่า “เฮ่อ หมู่คนบ่มีความเจื้อกับเยียะบ่ดี เฮาจะต้องอยู่กับหมู่สูแหมเมินสักเต้าใด เฮาจะต้องอดทนกับหมู่สูไปแผวไหน ปาหละอ่อนคนนั้นมานี่แล่”
พระเยซูตอบว่า “เฮ่อ หมู่คนบ่มีความเจื้อ เฮาจะต้องอยู่กับหมู่สูไปแหมเมินสักเต้าใด เฮาจะต้องอดทนกับหมู่สูไปแผวไหน ปาหละอ่อนคนนั้นมานี่แล่”
ผ่อมือผ่อตี๋นเฮาลอ แล้วจะฮู้ว่าเป๋นเฮา ยุบตั๋วเฮาผ่อลอ ผีบ่มีเนื้อหนัง บ่มีกระดูก เหมือนตี้ต้านตังหลายหันเฮามี”
เมื่อพระองค์อู้จาอั้นแล้ว พระองค์ก็เอามือเอาตี๋นหื้อหมู่เขาผ่อ
พระเยซูตอบว่า “เฮ่อ หมู่คนบ่มีความเจื้อกับเยียะบ่ดี เฮาจะอยู่กับหมู่สูกับจะต้องอดทนกับหมู่สูไปแผวไหน ปาลูกมานี่แล่”
เมื่อพระองค์อู้จาอั้นแล้ว พระองค์ก็เอามือกับขี้ข้างหื้อหมู่เขาผ่อ หมู่สาวกก็ปากั๋นดีอกดีใจ๋ตี้ได้หันพระองค์
สาวกคนอื่นมาบอกเขาว่า “หมู่เฮาได้หันองค์พระผู้เป๋นเจ้าแล้ว” แต่โธมัสก็อู้กับหมู่เขาว่า “ถ้าเฮาบ่ได้หันฮอยเหล็กกนตี้มือของอาจ๋ารย์ และบ่ได้เอานิ้วแหย่เข้าไปในฮูเหล็กกนกับแผลตี้ขี้ข้างอาจ๋ารย์ เฮาตึงบ่เจื้อ”
แล้วโธมัสก็ฮ้องขึ้นมาว่า “องค์พระผู้เป๋นเจ้า พระเจ้าของข้าพระองค์”
เมื่อมีบทบัญญัติ ก็เยียะหื้อคนเยียะบาปนักขึ้น แต่เมื่อมีก๋านเยียะบาปนักขึ้นตี้ไหน พระคุณของพระเจ้าก็มีนักขึ้นเหลือนั้นตี้หั้น