20 เมื่อพระองค์อู้จาอั้นแล้ว พระองค์ก็เอามือกับขี้ข้างหื้อหมู่เขาผ่อ หมู่สาวกก็ปากั๋นดีอกดีใจ๋ตี้ได้หันพระองค์
แม่ญิงตึงสองคนก็ฟั่งออกจากอุโมงค์ หมู่นางกั๋วแต่ก็ดีใจ๋ขนาด ล่นไปบอกหมู่สาวกของพระองค์
เฮาบอกความจริงแก่หมู่ต้านว่า หมู่ต้านจะไห้หุย แต่โลกจะจื้นจมยินดี หมู่ต้านจะโศกเศร้าเสียใจ๋ แต่ความโศกเศร้าเสียใจ๋ของหมู่ต้านจะก๋ายเป๋นความจื้นจมยินดี
ก็เหมือนกับต๋อนนี้ตี้หมู่ต้านตุ๊กอกตุ๊กใจ๋ แต่เมื่อเฮาปิ๊กมาหาหมู่ต้านแหม หมู่ต้านก็จะมีความจื้นจมยินดี กับจะบ่มีใผมาลู่เอาความจื้นจมยินดีไปจากหมู่ต้านได้
แต่ทหารแหมคนนึ่งเอาหอกแตงขี้ข้างพระองค์ แล้วเลือดกับน้ำก็ไหลปุ้งออกมา
สาวกคนอื่นมาบอกเขาว่า “หมู่เฮาได้หันองค์พระผู้เป๋นเจ้าแล้ว” แต่โธมัสก็อู้กับหมู่เขาว่า “ถ้าเฮาบ่ได้หันฮอยเหล็กกนตี้มือของอาจ๋ารย์ และบ่ได้เอานิ้วแหย่เข้าไปในฮูเหล็กกนกับแผลตี้ขี้ข้างอาจ๋ารย์ เฮาตึงบ่เจื้อ”
แล้วพระองค์อู้กับโธมัสว่า “โธมัสเหย เอานิ้วมาแหย่ตี้นี่กับผ่อมือของเฮา แล้วก็เอามือซวามขี้ข้างของเฮาเหีย บ่ต้องสงสัยแหม หื้อเจื้อเต๊อะ”
หมู่เฮาขอบอกเรื่องของผู้นึ่ง เซิ่งมีมาตั้งแต่เมื่อเก๊าหัวทีแล้ว เซิ่งหมู่เฮาได้ยิน กับหันมากับต๋า ได้แยงผ่ออย่างละเอียด กับได้หยุบได้ซวามมากับมือของหมู่เฮา คือผู้ตี้ฮ้องกั๋นว่าถ้อยกำตี้หื้อจีวิต