प्रभुने कियील, “केध्दीह तुमूह राईन दाण्या बरोबर पुण विश्वास रेंय तर, तुमूह ओवतो तुतीन झाडाह किवू कि मुळाहे-योच उखाडीन समुद्रा माय लागिन जा, तर तो तुमरो होमलील हि.”
यीशु तीह केयेल, “हे सोरी तू का रेडतेच? कोणीही होदतेन हि?” तिने माळी होमजाडीन ताह केयेल, “हे महाराज, केध्दीह तू उखीलील रेंय तर माहु किजी कि ताह कां मिलील हि, एने मी ताह लेईन जाह.”
एने रेड्णारे इही रेडने जुवी, कि जणूकाही रेडतेन नाहं; एने आनंद केरनारामाय, ओहलो आनंद केरू कि जोहलो कि आनंद केरतीन नाहं एने वेचातो लेणारा इही रेणेन जुवी कि तान आहने जीही काही कायीच नाहं.
ज्यानकेरता ताह जुवी एता, कि आखा वातू आपणो बायहो होस बोणणेन जुवी; ज्यान मुळे तो ता वातीमाय जे बोगवानाबरोबर संबध मेलतेन, एक दयाळू एने विश्वास योग्य महायाजक बोणणेन जुवी म्हणजे माहु पापान केरता पश्चाताप केरुहू.