10 तेवी ता ताह फुसणे लागिल, “तार डोला किहीकांय उगडील?”
10 तेवी ता ताह फुसणे बाज गीया, “तारा डोला किहीक उगड़ी गीया?”
रातव हूव एनेएने दिह उठिल एने तास भी उपेर बीजआवील देखायील ते केव एने एय गीयो ते ताह मालूम नाहं.
निकदेमन ताह उत्तर आपील, “आवो वातू केवी एहू केरसेक्तालू?”
आवो वातू ओवतो यीशु गलील समुन्द्र म्हणजे तीबिरीयान समुद्राम पुरललीउखीर गीयो.
तो उत्तर आपील, “यीशु नावान एक माणुह माटळ्यो गारो केरीन, मार डोलाह लागाडील एने माहु कियील, शिलोह माय जाइन दोव ली, सेवट: मी जाईल एने दोवील एने देखणे लागिल.”
पोशा फरीसी भी ताह फुसील का तान डोला काल्ली रीती से उगडी गीया. तो ताह कियील, “तो मार डोलापूर गारू लागाडील, ओवतो मी दोव लीईल, एने ऐवी देखथु.”
पुण आमूह ज्यो नाहं मालूम का ऐवी तो किहीकाय देखीह, एने ज्यो नाहं मालूम का कूण तान डोला उघाडील. तो वयामाय आयील हि, ताहुच फूस लिवू; तो आपणा बारामाय स्वतान केय आपण्यू.”
ता ताह पोशा कियील, तो तारहेर्यो काय किरील? एने तार डोला उघाडील?
काही माणहे कियील, “ज्यो तोच हि, दिहरा कियेल, नाहं, पुण तानहोस हि.” तो कियील, “मी तोच हि.”
काहा कोणबी फुसहु शकणे, “मुरील केवी जीवतालू केरूह केरसेक्तालू? एने ते पोशा केवी डील रीगाडीन आवते?”