1 “जीवात मी तुमु ज्ञान केरता केदाली कि तुमु उखालीन नाहा.
1 ज्यु वातु मी तुमूह ज्यानकेरता केयो काय तुमू तुमरा बोरहाह सोड़ नाय दिहो।
जो मारबाराम ठोकर नाहं, खाते ता धन्य”
पुण आपणो माय मूल नाह, मोकनेज कारणाने तो थोडच दिहान केरता हि एने वचनमाय क्लेश एने उपद्रिन एतो तो तात्काळ ठोकर खाहोव.
ओहलो प्रकारे तान कारणाने ठोकर खायील पुण यीशु ताह कियील “भविष्यवक्ता आपणा देश एने घेर सोडीन मात्र सन्मान जुडणे नाहं.”
तेवी जादा जन ठोकर खाय, एने एक दिहीराह देरावीन आपती, एने एक दिहीराहा द्वेष केरती.
मी ज्याह वातू तुमूह जानकेरता कियेल हि कि मारो आनंद तुम्रेमाय बोणावीन रेंय एने तुमरो आनंद पुरो एय.
पुण हि वात मी तुमूह ज्ञान केरता केयेल, कि ती वातून टाइम आवी, तुमूह तेवी एर आव जाय कि मी तुमूह पेलूच केयेल एतो. “मी तुमूह जी वातू सुरुवातीच जानकेरता नाह कियो काहाकाय मी तुमरे हेरी एतो.
हाजो तर हे हि कि नाहं माहा खाण्यू एणेन अंगूररस पिनार, एने काही इही केरूह मां ज्यासे तारो बायाक ठोकर लागी.
हे गुण मेलावीन हाजू-खाराब ज्यामाय अंतर केरीन कायम जे हाजो हि, ते लीईल ज्यानहोस तुमूह पवित्र बोणावनार, ताहेरया यीशु मसीहान आवणे हि;
एने “ठोकर लागणार दिगुड एने अलखित्लो सापूर ओहलो एनो” काहाकाय ते तर वचनामाय नाहं होमजाडीन एय गीयो एने ज्योच केरता ते ठेरना पुण गीया.