Forwår, forwår, ik si ju: Hokken min Uurd hjert, en liiwt ön höm, diär mi stjürt heed, di heed dit ewig Lewent, en komt ek ön dit Gerigt, mar hi es van Doaden döörtrǟngt tö dit ewig Lewent.
En danen, welk hi tövoaren bestelt hēd, hed hi uk röpen; danen, diär hi röpen hēd, hed hi uk rogtfârdig måket, en danen welk hi rogtfârdig maket hed, hed hi uk herrelk måket.
Önder welk wü uk alle jer wandelt hå ön di Begiärelkheid van üs Flesk, en död di Wel van-t Flesk en di Tagten; en wiär van Natur uk Biärner onder di Wredheid, alliküs di Üdern al.
Om hur vul moar skel dit Blöd van Kristus, diär sik sallew sönder Måkel dör di hellig Geist Gott åwert hēd, üs Geweten rin make van di doad Werken, om di lewendig Gott tö tinin.
Mar wan wü ön-t Lägt wandele, alliküs hi ön-t Lägt es, da hå wü Geminskep me arküder; en dit Blöd van Jesus Kristus, sin Seen, måket üs rin van al Send.