En hat skel ön di lēst Dågen ske, said Gott, ik wel ütjit (ütstört) van min Geist üp al dit Flēsk, en ju Seens en ju Dågters skel spoai, en ju jung Drǟnger (Junglid) skel Gesigter (Fortonings) se, en ju Olderlid skel Drōmer hå.
Ön üs al speilet sik di Klårheid van di Herr, me bloat Ansegt, en wü ud eter ditsallew Bild forwandelt, van jen Klårheid tö di Üder, üs van di Herr sin Geist.
For Gott, diär said, dat dat dit Lägt üt di Junkheid skin skuld, hēd en lägt Skin ön ju Harten iwen, omdat dör üs dit Lägtens van di Känels öntstönd, nämelk van Gottes Herrelkheid ön Jesus Kristus.
Dör höm ha I uk dit Urd van di Wårheid hjert, namelk dit Evangilje van ju Seligheid; dör höm sen I uk, wil I liwt ha, forsegeld uden me di hellig Geist eter di Tölowing.
Alliküs ik tölēst di fast Höp ha, dat ik ön nin Sak ek tö Skand ud, mar dat ik me Frimudigheid, alliküs uk altid, sa uk nü, Kristus hōgpriset ud ön min Lif, hat mai da wis dör-t Lewent, of dör di Doad.
For di Såk lid ik sok, mar ik skamme mi ek diärvoar. For ik wēt, ön hokken ik liw, en sen er wes üp, dat hi magtig es, dit, wat ik höm auriwen ha, tö bewårin tö di jungst Dai.