5 Wan nu üs Üngeregtigheid Gottes Geregtigheid bewiset, wat skal wü si? Es Gott ünrogtfardig, dat hi diäraur fertörnt ud? Ik sprēk, alliküs di Mensken plei tö spreken.
Mar dü eter din Forstoktheid en Halsstarrigheid ön din Hart, hüppest di sallew di Wredheid üp di Dai van Gottes Fortörning, en di Ipenbåring van Gottes rogtfardig Gerigt.
Ik mut üp menskelk Wis diärvan sprēk, om ju Swakheids wel ön-t Flesk. Alliküs I ju Leden heniwen hå tö di Tinst ön Legtfardigheid, en van jen Üngeregtigheid tö di Üder; alliksa stel I nü uk ju Leden tö Tinst ön di Geregtigheid, om dat-s hellig ud.
Wat skel wü nü diärtö si? Es di Wet Send? Diär est fir van! Mar di Send küd ik ek, üs dör di Wet. For ik wust nönt van di Lest, wan di Wet ek said hed: Dü skedt ek begiärelk wis.
Wat skel wü nü hjirtö si? Dit wel wü si: Di Heiden, diär di Rogtfârdigheid ek sågt hå, hå di Rogtfârdigheid fingen; mar k si van di Rogtfârdigheid, diär üt di Glow komt.
Betank ditsalwige, dat ju Bedrüwwetheid, üs-t Gott gefallt, watfoar en Flit dit ön ju wirket hed, diärtö Forswåring, Fortörning, Furgt, Forlangen, Iwer, Wrög? I ha ju ön al dös Dingen bewiset, dat I rin sen ön di Dåd.
Lew Brödhem! Ik sprēk üs en Mensk plei tö spreken. Em foragtet en Formåking van Mensken ek, wan-t befestigt es, en nemt nönt diärvan, en sät nönt hentö.
En song dit Lēt van Moses, Gottes Knegt, en di Salm van dit Lum, en sprok: Gurt en wunderbar sen din Werken, Herr! almagtig Gott, rogtfârdig en wårhaftig sen din Weien, dü Könning aur di Helligen.