24 Diärom, ark diär min Uurden hjert, en däd-er eter, di henlikke ik bi en klook Man, diär sin Hüs üp en Stiinklep begt.
For hokken Gotts Wel däd, diär min Våder ön Hemmel es, disalw es min Brödher, Sester en Moder.”
En ik si di uk: Dü best Petrus, en üp dös Stinklep wel ik min Gemīnte beg, en di Pōrt van di Hel skel-t ek aurwäldige.
Mar hokken nü en tru en klōk Knegt es, diär sin Herr sǟt hēd aur sin Tīnsten, dat hi jam tö rogter Tid di Miältid dǟd.
Mar fiif van jam wiär wanredig, en fiif wiär klōk.
Di Klōken nōm Öli ön jår Krükken tö di Lampen.
Diär swåret di Kloken en said: Biliwe ek; om dat wü en I nīn Brak fo; mar gung hen tö di Kråmers en kōpe foar ju sallew.
Diär er nü en Oasing Riin kam, en gurt Sloaten öntstönd, en di Winđ weit tögen dit Hüs me Stoten fiält dag ek om, for hat wiär üp en Stiinklep begt.
En hokken dös min Uurder hjert, en däd diär ek eter, di es allik üs en dössig Mensk, diär sin Hüs üp Sönd begt.
Man hi said: Ja selig sen dânen, diär Gotts Uurd hir en bewåre.
Wan I sok Dingen weet, selig sen I, wan I dit dö.
Ha I mi lew, da hoâld min Geboten.
Wan I min Geboten hoald, da blīw I ön min Lēwde; alliksa üs ik min Vaders Geboten hoald, en bliw ön sin Lēwde.
I sen min Frinjer, wan I dö, wat ik ju befele.
For ek dânen, diär di wēt hir, sen sen rogtfârdig, mar danen, diär di Wet dö, skel rogtfârdig ud.
En diärbi mark wü, dat wü höm kän, wan wü sin Geboten hoald.