Töleest, diär di Ellef bi Stål seet, ipenbåret hi sik; en forwit jam jår Unglōw, en jår Harts Hartheid, aurdat ja danen ek liiwt, diär höm sen hed, dat hi âpstönden wiär.
Voar hokken (welk) hi höm (sik) na sin Liden lewendig wiset (fortonet) hed dör manning Kǟnteken; en let sik se mung jam vjärdig Dagen, en sprok me jam van Gottes Könningrik.