Mar hat forhalt sik ek me di Gåw, üs me de Send. For wān-er Vulen aur di Send van jen Mensk stürwen sen, da es Gottes Gnad jit vul moar rikkelk en Gnadejewt foar Vulen wessen, dör di Gnad van di jen Mensk Jesus Kristus.
Hur vul swårer Stråf fortinet di, welk Gottes Seen me Fet trat, en dit Blöd van dit Testament foar ünrin agtet, hurdör hi helligt wåd, en di Gnaden-Geist forsmoait.
Sadelling es Kristus jenmål åwert, om di Send van Vulen wegtönemmen. Dit üdermål skel hi sönder Send van dânen sen ud, diär üp höm tēw, en di Seligheid van höm forwagten sen.
En ik sprok tö jam: Herr! dü wētst et. En hi said tö mi: Dössen sent, diär kjemmen sen üt gurt Bedrük, en ha jår Kloader tauet, en ha jår Kloader lägt måket on dit Blöd van dit Lum.
Diäreter sag ik, en se, en gurt Kär, welk Nemmen täl kjen, üt alle Heiden, en Stammen en Volken, en Moalen, diär stond voar di Tron en voar dit Lum, me wit Kloader öntein, en Palmtwiggen ön jår Hunden.