5 Diär nü di Bridman sümmet, wåd ja al slipig, en slöp īn.
Mar wan jünđer, di ārig Knegt, ön sin Hart tǟnkt: Min Herr skoft sin Önkomst jit lung âp.
Lung Tid diär eter kam di Herr van dös Knegter töreg, en höld Rēkning me jam.
Di Klōken nōm Öli ön jår Krükken tö di Lampen.
Om Mednagt öntstönd er en Geskrig: Lukke hjir, di Bridman komt, gung höm önjen.
En hi kâm tö sin Lirlings en foand jam ön Slīp, en said tö Petrus: “Kjen I dag ek jen Stünd me mi wåke?”
En hi kam, en foand jam alweder ön Slīp, en jar Ogen wiär vol Slīp.
En di Lid wiär Zacharias forwagten, en forwunđnert jam, dat hi sa lung ön di Tempel talmt.
Mar wan disalw Knegt ön sin Hart si wilđ: Min Herr talmt tö kommen; en da begent di Knegter en Tiinstfaamner tö slaaen, uk tö iten en tö drinken, en höm vol tö süppen.
Ik si ju: Hi wel jam ön en kuurt Tid reddige. Dag wan di Menskenseen kom wel, dat er uk Gloow find wel üp Warlđ?
En hi begent, tö dit Volk döt Gliknis tö sien: En Mensk let en Wiingoard önli, en forhüürt en ön di Buren, en reiset üp en lung Tid üt aur Lönđ.
En wü wü dit wēt, nämelk de Tid, dat de Stünd nü diär es, van di Slip âptöwåkin, omsa vul moar, dat di Seligheid nü naier es, üs diär wü jest liwt.
Diärom sprakt hi: Wåke âp, diär släpt, en stun ap van Doaden, da wel Kristus Lägt öntjend foar ju.
Wis nügtern en wåket, for ju Tögenparti, di Düwel, geid ombi üs en Löw, en brüllet en sjukt, hokken hi forslingt.
Mar dag, wat I hå, dit behoald, tö dat ik kom.