Mar hokken jen van di Litj en, diär ön mi liiw, ârigt, hat wiär beter foar höm, dat höm en Mellenstiin iin /bi Hals/ hinget, en hi ön dit Dīpst van di See drǟngt wåd.
En said tö jam: Hokken dit Biären âpnemt ön min Noom, di nemt mi âp; en hokken mi âpnemt, di nemt di âp, diär mi stjürt heed. For di diär di menst mung ju altermaal es, di skel gurt wiis.