Diär ging di salw Knegt hen, en foand jen van di Tiinstknegter, diär me höm tinet, hi wiär höm höndert Penning skildig; en hi grēp höm ön, en wirrigt höm, en said: “Betåle mi, wat dü mi skildig best.”
En hi såg jam ön rund ombi me Wredheid, en hi wåd bedrüwwet aur jar Forstoktheid önt Hart, en said tö di Mensk: “Strek din Hund üt.” En hi strakt en üt en di Hund wåd sünd, alliküs di üder.
En disalw Tiinstknegt kâm en said dit sin Herr weder. Da waad di Hüsherr bister, en said tö sin Knegt: Gung gau üt üp di Straaten en ön di Twiten van di Stad, en bring di Armen, di Kröpeler, di Lammen en di Blinđnen hjir iin.
Harke ju Liärers, en föllige jam, for ja wake aur ju Selen, üs danen, diar Rekenskep diäraur ofli skel, omdat ja dit me Frügged dö, en ek me Sikkin, for dit es ek gud foar ju.