41 Di Menskenseen wel sin Engeler stjür, en ja wel såmle al dit Arig üt sin Rik, en dânen diär Ünrogt dö.
Alliksa wel-t gung, wan di Warld forgeid, da wel di Engeler hengung, en di Boshaftigen van di Rogtfardigen skǟd.
Wee di Warld, aur al di Argernis! Diär mut ja Argernis kom; dag wē di Mensk, dȫr hokken Argernis komt!
En hi wel sin Engeler stjür me en hel Tūthūrn, en hi wel di Ütkwuarten forsåmle van alle fjur Winđen, van di jen Jend ön Hemmel tö di üder.
En hi heed sin Kaastskauel ön sin Hund, hi wel sin Lö fåge, en di Weten ön sin Skiin bring, mar di Ågen wel hi me Jöld ewig forbren.”
En Jesus said tö höm: “Di Fossen hå Höler, en di Vügler ön di Logt hå Nääster; mar di Menskenseen heed nöndt, om sin Haud diärüp tö lien.
En da wel hi sin Engeler stjür, en wel sin Ütwäleten forsåmle van al vjur Winden, van Wârlds Jend tö dit Bütterst van di Hemmel.
Üp di Dai, wan Gott di forborgenen Dåden van di Mensken rogt wel dör Jesus Kristus lüt min Evangilje.
Sen ja ek altermål tinstwellig Geister, diär ütstjürt sen tö Tinst, tö Help foar danen, welk di Seligheid arwe skel?
En nin Ünrogt, of Gröggelkheid, en wat en Grul es ön Lögen, skel diärin kom, mar dânen, diär skrewwen sen ön dit Lum sin Lewents-Bok.