42 En hokken jen van dös Ringsten en Drōnk kuul Weter dääd, ön en Jünger sin Noom. Wårelk, ik si ju, hat skel höm ek ünbeloanet bliw.
Nem ju in Agt, dat I niin van dös Litjen foragte, for ik si ju: Jår Engel ön Hemmel skaue altid dit Ansegt van min Vader ön Hemmel.
Alliksa est ju Våder ön Hemmel sin Wel ek, dat er /jen/ van dös Litjen forlesen geid.
Diärüp wel di Könning swåre, en si tö jam: “Warelk, ik si ju: Wat I jen van min âremst Brödhern dön hå, dit hå I mi dön.”
Hat wiär höm moar Gågen, dat em en Mellenstiin bi sin Hals hinget, en smeet höm ön di See, üs dat hi Jen van di Litj en ârgere skulđ.
Man dag, hå ju Fiinder lew, dö wel en liin, sönđer dat I diärfoar wat höpe; da wel ju Loan gurt wiis, en I sen üüs lewwer Gott sin Biärner. Betäänk, hi es gud tögen Ündankbåren en Ârigen.
For wan er hokken gudwellig es, da es hi wel ledden, eter dit, wat hi hēd, en ek eter dit, wat hi ek hēd.
For Gott es ek ünrogtfardig, dat hi ju Werken en Årbed ön di Lewde aurit skuld, welk I bewiset ha ön sin Nōm, üs I di Helligen tinet ha, en jit tine.