Hi es allik üs en Mensk, diär en Hüs begt, en grow diep, en leid di Grünđ üp en Stiinklep. Mar diär dit Weter kâm, da reew di Strôm tögen dit Hüs ön, en küdt ek bewege aur dat hat wiär begt üp en Klep.
En dânen üp di Skenning, sen sokken, wan ja dit Uurd hiir, da nem ja dit me Frügged ön; man ja hå niin Röt, en Sküür liiw ja, en wan di Tid tö Forföring komt, da wik ja of.
Diär said di Juden tö höm: Nü weet wü, dat dü di Düwel heest. Abraham es stürwen; en di Profeten, en dü saidst: Wan er hokken min Uurd halt, di wel di Doad ek smak ön Ewigheid.