Mar Paulus en Barnabas sprok dristig en fri: Hat wiär nödig, dat Gottes Urd jest tö Ju spreken wåd; mar nü stöt I dit van ju, en agt ju sallew ek wert tö dit ewig Lewent; se, da wänd wat unk tö di Heiden.
Da si ik nü: Hå ja diäraur stjappelt, dat ja fål skuld? Diär est fir van! Mar dör jar Fal sen di Heiden di Seligheid dilhaftig uden, om jam tö Nåiwering tö bewegin.
Diär est fir van! Hat blewt diärbi, dat Gott wårhaftig es, en alle Mensken falsk; alliküs er skrewwen stånt: Omdat dü rogtfârdig ön din Urden best, en di Wenbogt feist, wan dü rigtest.
Es dit da, wat gud es, mi tö di Doad uden? Diär est fir van! Mar di Send hēd dör dit Guds ön mi di Doad wirket, omdat et ipenbår ud, wat Send es; en omdat di Send dör dit Gebot aurüt Send wiär en nöntsågs.
Wat skel wü nü diärtö si? Es di Wet Send? Diär est fir van! Mar di Send küd ik ek, üs dör di Wet. For ik wust nönt van di Lest, wan di Wet ek said hed: Dü skedt ek begiärelk wis.