13 Diär said di Herr van di Wiinbârig: Wat skel ik dö? Ik wel min lew Seen stjür. Villegt, wan ja höm se, dats jam voar höm öntse.
Wiilt hi jit sprok, lukke hjir, üt di Wolk sprok en Stem: Dit es min lew Seen, hi håget mi rogt; höm skel I harke.”
En lukke hjir: En Stem van Hemmel skalt: “Dit es min lew Seen, hi håget mi sa wel!”
En said: Diär wiär en Raadman ön en Stad, hi fråget nöndt om Gott, en wiär voar niin Mensk bang.
En lung Tid wilđ hi dit ek; mar diär eter taagt hi bi höm salw: Alhurwel ik nöndt om Gott fråge, en mi voar niin Mensk öntse.
En diärtö stjürt hi di träd. Mar di slog ja uk siir, en skopt höm üt.
Mar diär di Pagters di Seen saag, taagt ja bi jam salw en said: Dit es di Ârwing! Kom, let üüs höm doađslå, om dat dit Ârwlot üüs ud.
En diär kâm en Stem üt di Wolk, di said: Dit es min lew Seen, höm skel I hiir.
En ik såg dit, en tjügt, dat hi di Seen van Gott es.
For wat di Wet ünmögelk wiär, (aurdat en dör dit Flēsk swakket wiär), dit död Gott, en stjürt sin Seen ön di sendig Flesk-Gestalt, en fordamt di Send ön-t Flēsk dör Send.
Mar üs di Tid tö folling kam, stjürt Gott sin Seen, geboren van en Wüf, tökjemmen önder di Wet.