Sa bald üs di Hüswiärt âpstönđnen es, en di Düür töslöten heed, da wel I begen bütten tö stunen, en üp di Düür tö bokkin, en si: Herr, Herr, maake üüs ipen. En hi wel swaare en tö ju si: Ik kään ju ek, hur I van dan sen.
Mar nü I Gott kän, (ja vulmoar van Gott küd ud) hurom kir I ju da weder om tö di swak en arem Begenning foar Biärner, welk I nü van voaren ön tine wel?
Mar di fast Gründ, welk Gott leid hēd, stånt fast, en hed döt Segel: Di Herr känt sin Einen; en Arkjen stun of van di Lasterhaftigheid, hokken di Nom van Kristus nämt.