Liiwst dü ek, dat ik ön di Våder, en di Våder ön mi es? Di Uurder, di ik tö ju rede, di rede ik ek van mi sallew. Mar di Våder, diär ön mi unet, disallew däd di Werke.
Diärom tragtet di Juden nü jit vūlmoar diäreter, dat ja höm tö Doâd brågt, aurdat hi ek alining di Sabbat brok, mar uk said, dat Gott sin Vader es, en hi måket sik sallew tö Gottes Seen.
Alhurwel hi sik salw ek sönder Tjügnis letten hēd, hēd hi üs vūl Guds iwen, en van Hemmel Rīn en frugtbar Tid iwen, en üs Hart volfelt me Iten en Frügged.
For dör höm es Alles skåpen, wat ön Hemmel en üp di Örd es, dit Sigtbåre en dit Ünsigtbåre, bid di Tronen en Herskeppen, en Förstendommen, en Obrigheiden: hat es Alles dör höm en tö höm skåpen.
Diärom danke wü uk langsen Gott, dat I, üs I di Forkindjiging van Gottes Urd fing, dit önnōm ek üs Mensken-Urd, mar, (alliküs dit wårelk es) üs Gottes Urd, wat uk wirket ön ju, diär glowig sen.
Wil hi di Glindering van sin Herrelkheid es, en dit Iwenbild van sin Wesen, en drait alle Dinge me sin kraftig Urd, en hēd di Rensking van üs Send dör sik sallew tö Wei brågt, da hed hi sik sät tö di rogt Hund van di Majestät ön di Hōgde.