30 Diär ging ja üt di Stad, en kâm tö höm.
Sa skel di Leetsten di Jesten, en di Jésten di Lētsten wiis. For vulen sen-er tö beröpen, mar Litjet-en sen-er ütwälet.”
Kom, en se en Mensk, diär mi Alles said heed, wat ik dön hå, of hi ek Christus es?
En öndertwesken boad di Lirlings höm, en said: Rabbi, iit!
En Vulen van di Samariters üt disalwige Stad liiwt ön höm, om dit Uurds wel van di Wüf, welk tjügt: Hi heed mi Alles said, wat ik dön hå.
Da stjürt ik alstunds tö di. Dü hēst weldön, dat dü kjemmen best. Nü sen wü hjir al bi arküder voar Gott, om Alles tö hiren, wat di van Gott befälen es.
Üs nü di Juden üt de Skul ging, boad di Heiden, dat jat twesken di Sabbatdagen jam dit Urd si måt.
I skel wēt, dat Gottes Seligheid tö di Heiden stjürt ud, en ja skel höm hir.
Mar di Wet es diärbi inkjemmen, omdat di Send magtig ud; en hur di Send magtig uden es, diär es Gottes Gnad jit vul magtiger.