47 En hokken min Uurder hjert, en liiwt ek, di wel ik ek rogt; for ik sen ek kjemmen, dat ik di Warld rogt, mar dat ik di Warld selig måke.
Nem ju in Agt, dat I niin van dös Litjen foragte, for ik si ju: Jår Engel ön Hemmel skaue altid dit Ansegt van min Vader ön Hemmel.
For di Menskenseen es kjemmen, om selig tö måkin, wat forlesen es.
Alliküs di Menskenseen ek kjemmen es, dat hi sik betine let, mar dat hi betinet; jå, dat hi sin Lewent hendǟd, om Vulen loas tö måkin.
For di Menskenseen es kjemmen, om dit tö sjukken en selig tö maakin, wat wild gingen wiär.
Di Menskenseen es ek kjemmen, di Menskenseelen tö fordarwin, mar tö bewaarin.
Hokken mi foragt, en nemt min Uurder ek âp, di heed al jen, diär höm rogt: dit Uurd, wat ik spreken hå, dit skel höm rogt üp di jungst Dai.
For Gott heed sin Seen ek stjürt ön di Warld, dat hi di Wârld rogt, mar om dat di Warld döör höm selig ud.
I skel ek min, dat ik ju bi di Vader forklåge wel; diär es jen, welk ju forklåget, dit es Moses, üp welk I höpe.
Ik hå vuul Dingen van ju tö bespreken en tö beordilin, mar di, diär mi stjürt heed, es wårhaftig; en wat ik van höm hjert hå, dit spreek ik tö di Warld.
En üs Herr sin Geduld agt I foar ju Seligheid; alliküs uk üs lew Brödher Paulus eter di Wisheid, welk höm iwen es, ju skrewwen hēd.
En wü hå-t sen, en betjüg dit, dat di Våder di Seen stjürt hed tö en Seligmåker foar di Warld.