En diär hi ön Bethanien wiär, ön Simon, diär me di Fülflötigheid behaftet wiär, sin Hüs; en seet bi Stål, da kâm er en Wüf, jü heed en Glääs me ünforfälsket en kostbar Nardenweter; en jü brok dit Glääs entau, en goat et üp sin Haud.
Selig sen di Knegter, diär di Herr, wan hi komt, waaken fendt. Waarlik, ik si ju, hi wel höm âpskort, en wel jam tö Staal säät, en wellig wiis, jam tö betinin.
Hi said uk tö di, diär höm nödigt hed: Wan dü en Meddais-Miältid of en Naagdert maakest, da nödige ek din Frinđner, ek din Brödhem, ek din Sedskenbiärner, ek din Naibers, diär rik sen, om dat ja di meskin weder nödige, en di dit sa weder gud maake.
Betänk, ik stun voar di Dür, en bokke ön. Wan er hokken min Stem hjert, en måket di Dür ipen, tö di wel ik ingung, en dit Någdert me höm hoald, en hi me mi.