En na tau Dågen wiär-t Poask, en di hellig Dagen van dit ünsüret Broad. En di Opperpröster en Skreftlirten sågt, hurdelling ja höm me Listigheid grip en doadslå küd.
Voar dit Poaskfääst, üs Jesus wust, dat sin Tid kjemmen wiär, dat hi üt dös Warld tö di Vader gung skuld, alliksa üs hi sin Einen hed lew hed, sa behöld hi jam lew bet tö sin Jend.
Da fört ja Jesus van Kaifas iin ön dit Gerigthüs. En hat wiär ön Miärnem eder. En ja ging ek iin ön dit Gerigthüs, omdat ja ek ünrīn wåd; mar Poask iit måt.
Diär sen vjur Karming (Måner) bi üs, diär en Belöwing dön hå. Nem jam tö di, en let di me jam renske, en wǟnd di Kosten foar jam diärön, dat ja jar Haud beskjär let; da wel Arkjen īnse, dat dit Gerügt om di, wat ja hjert hå, ek wår es; om dat dü voaral eter di Wet handelst, en diärüp Agt hēst.
Diär nōm Paulus di Karming tö sik, en let üp di Üder Dai sik me jam renske, ging in ön di Tempel, en forkindigt, dat hi di Dagen tö di Rensking üthoald wild, tödat foar Arkjen van jam dit Afer brågt wiär.