En danen, welk hi tövoaren bestelt hēd, hed hi uk röpen; danen, diär hi röpen hēd, hed hi uk rogtfârdig måket, en danen welk hi rogtfârdig maket hed, hed hi uk herrelk måket.
Jå ik bed uk di, min tru Helper, stūn dös Wüffen bi, diär me mi streden ha foar dit Evangilje, me Clemens en din üdern van min Helpers, huns Nomer skrewwen stun ön dit Bok van-t Lewent.
En bödige tö gelik uk foar üs, omdat Gott üs di Dür van dit Urd ipenmåket, om di Hjemmelkheid van Kristus üttöspreken; aur di Skildj ik uk jå bünden sen.
Mar di fast Gründ, welk Gott leid hēd, stånt fast, en hed döt Segel: Di Herr känt sin Einen; en Arkjen stun of van di Lasterhaftigheid, hokken di Nom van Kristus nämt.
Danen dit ipenbåret es, dat ja dit ek jam sallew, mar üs tö Guden dön ha, dat ja dit Evangilje forkindjigt hå, dör di hellig Geist, diär van Hemmel stjürt ud, hurtö uk di Engel Lest hed, om dit tö skauin.
Wü sen van Gott, en hokken Gott kant, di hjert üs; hokken ek van Gott es, di hjert üs ek. Diärbi kän wü di Geist van di Wårheid, en di Geist van di Dwåling.
Betänk, ik stun voar di Dür, en bokke ön. Wan er hokken min Stem hjert, en måket di Dür ipen, tö di wel ik ingung, en dit Någdert me höm hoald, en hi me mi.