En di sowenst Engel posaunet. En diär wåd gurtem Stemmen ön Hemmel hjert, diär sprok: Di Könningrikken üp di Wârld sen üs Herr en sin Kristus tö fäl en, en hi skel üs Könning regire ön al Ewigheid.
En di Heiden sen wred uden, en din Wredheid es kjemmen, en di Doaden jar Tid, dat er aur jam rogt ud, en din Tinstknegten, din Profeten, en din Helligen, en dânen, diär din Nom fürgte, di Litjen, en di Gurten, di Loan tö iwen; en danen tö fordârwin, welk di Örd fordârewt hå.
En dit såg üt üs en gläsen See me Jöld formängt; en dânen, diär di Wenbogt fingen hed aur dit Bēst en sin Bild, en sin Markteken, en sin Noms Getal, welk ön di gläsen See stönd, en hed Gottes Harpen.
Dössen skel strid me dit Lum, en dit Lum skel jam aurwen, for hat es di Herr aur alle Herren, en di Könning aur alle Könninger, en dânen, diär me höm sen, di Beröpenen, di Ütwäleten, en di Glowigen.