Hat sen Geister van di Düwel, ja död Teken, en gung üt tö di Könninger üp di Örd, en üp di hile Warld, om jam tö en gurt Slagt tö forsåmelin, üp di almagtig Gott sin gurt Dai.
Mar dü eter din Forstoktheid en Halsstarrigheid ön din Hart, hüppest di sallew di Wredheid üp di Dai van Gottes Fortörning, en di Ipenbåring van Gottes rogtfardig Gerigt.
En di Heiden sen wred uden, en din Wredheid es kjemmen, en di Doaden jar Tid, dat er aur jam rogt ud, en din Tinstknegten, din Profeten, en din Helligen, en dânen, diär din Nom fürgte, di Litjen, en di Gurten, di Loan tö iwen; en danen tö fordârwin, welk di Örd fordârewt hå.