Omdat wan ik weder kom, min Gott mi bi ju fornederige mut, en ik Beruen aur Vulen hå mut, diär voarhen sik forsendigt hå, en sik ek bekirt hå van di Ünrinheid, Hureri, en Fülfattigheid, welk ja drewwen ha.
En ön disallew Stünd wåd en gurt Ördsjilwin, en di tinst Dil van di Stad fäl, en diär wåd ön di Ördsjilwin sowen düsend Man van di Mensken doadslain; en di üdern wad forfirt, en jaw Gott ön Hemmel di Iär.
En sprok me gurtem Stem: Fürgte Gott, en iw höm di Iär, for di Tid van sin Gerigt es kjemmen; en bödige höm ön, diär Hemmel en Örd, en di See, en di Weter-Soaden måket hēd.
En dag kirt di üder Mensken, diär van dös Plagen ek tö Doad kjemmen wiär, van di Werken me jår Hunden ek om, omdat ja ek moar di Düweler en di Ofgottsbilder van Gold, en Sölwer, van Köper, en Stin, en Holt, welk nogweder se, of hir, nog gung küd, onbödige skuld.