Di Menskenseen es kjemmen, et en drinkt, da si ja: Lukke hjir, wat es di Mensk en Freter en Winsüpper, di Tolners en Senders jår Makker. En di Wisheid mut höm meistre let van sin Biärner.
En diär hi ön di Tempel kjemmen wiär en līrt diär, kam di Opperpröster en di Olderlid van-t Volk, en said: “Me wat foar Magt dädst dü dit en hokken hēd di diärtö Magt iwen?”
En Simeon sprok di Segen aur jam en said tö Maria, sin Moder: Lukke hjir, döshjirrem ud säät tö en Fal en Âpstunen foar Vûlen in Israel, en tö en Teken, diär Tögenspraak fo wel.
Diär said di Juden tö höm: Nü weet wü, dat dü di Düwel heest. Abraham es stürwen; en di Profeten, en dü saidst: Wan er hokken min Uurd halt, di wel di Doad ek smak ön Ewigheid.
Let üs âplukke üp Jesus, diär di Glow begent en voljendigt hed. Alhurwel hi hed Frügged ha küd, nom hi dit Krüts üp sik me Geduld, en agtet di Skand ek, en set nü tö di rogt Hund üp Gottes Trōn.
En ha al di Trost auriten, diär tö ju üs tö di Biärner sprakt: Min Seen, agte et ek ring, wan di Herr di en Tügt üplidt, en forsage ek, wan dü van höm bestråwet udst.