Se, wü prise dânen lekkelk en selig, diär geduldig sen en ütharre. I hå hjert van Hiobs Geduld, en di Herr sin Jend hå I sen; for di Herr hēd Meliden me ju, en es barmhartig.
En ik sprok tö jam: Herr! dü wētst et. En hi said tö mi: Dössen sent, diär kjemmen sen üt gurt Bedrük, en ha jår Kloader tauet, en ha jår Kloader lägt måket on dit Blöd van dit Lum.