Mar I skel di Kraft van di hellig Geist fo, diär (welk) aur ju kom skel, en I skel min Tjügen wis ön Jerusalem, en ön hil Judäa en Samaria, en hen tö dit Bütterst van di Örd.
Diärom, I lew Brödhem, lukke jens mung ju om sowen Karming (Maner) diär gud ön Beröp sen, en vol van di hellig Geist en Wisheid sen, welk wü bestel tö dös Forrogting.
En dit Urd håget di hil Mängde wel; en wälet Stefanus, en Man vol van Glōw en di hellig Geist, en Filippus, en Progorus, en Nikanor, en Timon, en Parmenas; en Nikolaus, en Judengenōt (Nibekirt) van Antiochien.
Mar hi wiär vol van di hellig Geist, en lukket âp jen Hemmel, en sag Gottes Herligheid, en Jesus stunen tö di rogt Hund van Gott, /en sprok/: Lukke, ik se di Hemmel ipen, en di Lies: Menskenseen stunen tö Gottes rogt Hund.
En Ananias ging hen, kam ön dit Hüs, leid di Hund üp höm, en said: Brödher Saul! Di Herr hēd mi stjürt, nämelk Jesus, diär di üp di Wei, welk dü kâmst, tö Voarskin kam, om dat dü din Gesigt weder fo maist, en vol van di hellig Geist ūdst.
En Üder, om Wunder tö dön, en Üder di Gåw, om wis voarüt tö sien, en Üder, om di Geister tö önderskäden, en Üder forskellig Språken, en Üder di Spraken üttölien.
Ik wild, dat I al me främed Moalen sprek küd, mar vulmoar, dat I wis voarüt said. For di diär wis voarüt said, di es moar, üs di, diär ön en främed Moal sprakt, hat mai da wis, dat hi dit uk ütlīdt, omdat dit Geminte diärdör aprogt ud.
Danen dit ipenbåret es, dat ja dit ek jam sallew, mar üs tö Guden dön ha, dat ja dit Evangilje forkindjigt hå, dör di hellig Geist, diär van Hemmel stjürt ud, hurtö uk di Engel Lest hed, om dit tö skauin.
For diär es jit older en wis Voarütsien dör Mensken-Wel voarbrågt uden, mar di hellig Mensken hå ön Gottes Nōm spreken, en wad drewwen van di hellig Geist.