Mar Paulus en Barnabas sprok dristig en fri: Hat wiär nödig, dat Gottes Urd jest tö Ju spreken wåd; mar nü stöt I dit van ju, en agt ju sallew ek wert tö dit ewig Lewent; se, da wänd wat unk tö di Heiden.
En di Herr said tö höm: Gung nü hen, for dös es mi en ütkwoart Werktjüg, dat hi min Nom mung di Heiden, voar Könninger en Israels Biärner bekänt måket.
For dör di Gnad, diär mi iwen es, si ik tö Ark mung, dat Nemmen sik foar moar halt, üs-t sik gebört; mar dat hi van sik halt me di rogt Måt, Ark diäreter üs Gott di Måt van di Glow ütdilet hēd.
Omdat et forkindjigt wåd, üs di Tid tö folling kam, en omdat alle Dinge töhop onder jen Opperhaud såmelt wåd, bid wat ön Hemmel en üp di Örd es dör höm sallew.
En Arkjen âptöklårin, hurön di Geminskep me di Hjemmelkheid bestånt, wat van di Warlds Begen ön Gott forborgen wessen hēd, diär alle Dinge skåpen hēd dör Jesus Kristus.
Wat tö ju kjemmen es, alliküs ön di hile Warld, en es frugtbar, alliküs ön ju, van di Dai of ön, dat I dit hjert hå, en Gottes Gnåd ön di Wårheid kǟnt hå.