Mar wan dü frīst, da forsendigst dü di ek; en wan en Jümfer frit, da fersendigt jü sik uk ek; dag skel sokken Bedrük hå ön jar Flēsk. Ik forskoanigt ju hold.
Mar wan er hokken tinkt, dat hi ön sin Dågter Skand belewwe küd, wil dat jü üders aur di Jungjåren henkomt, en hat kjen ek üders wis, di dö, wat hi wel; hi forsendigt sik ek; hi let hör fri.
En Wüf es bünden dör di Wet, sa lung üs di Man lewwet, wan di Man stürwen es, da es jü fri, sik weder tö befrien, me hokken jü wel, alining, dat et ön di Herr geske.