Mar ik si ju: “Hokken me sin Brödher håtet, di skel voart Rogt skildig wiis. Mar hokken tö sin Brödher said: Ragga! di skel voar di Råd skildig wiis. Mar hokken said: dü Nar, di fortinet ön di Hel tö kommen.
En hi såg jam ön rund ombi me Wredheid, en hi wåd bedrüwwet aur jar Forstoktheid önt Hart, en said tö di Mensk: “Strek din Hund üt.” En hi strakt en üt en di Hund wåd sünd, alliküs di üder.
Man diär di Farisäer dit saag, diär höm nödigt hed, said hi bi höm salw: Wan didiärem en Profet wiär, da wust hi, hokken en watfoar en Wüf dit es, diär höm onröört, for jü es en senđnig Mensk.
Mar wan er hokken tinkt, dat hi ön sin Dågter Skand belewwe küd, wil dat jü üders aur di Jungjåren henkomt, en hat kjen ek üders wis, di dö, wat hi wel; hi forsendigt sik ek; hi let hör fri.
Firder, lew Brödhern! wat wårhaftig es, wat iärbar es, wat rogtfârdig es, al wat rin es, wat lewlik es, wat wel klinget, en meskin en Dögt es, munt en Low es, betänk dit Alles.