Hokken nü jen van di litjst Rogten ofskaffet, en lirt di Lid alliksa, di skel di litjst wiis önt Hemmelrik, mar hokken diär eter däd en lirt, di skel di gurtst önt Hemmelrik näämt ud.
Omdat wan ik weder kom, min Gott mi bi ju fornederige mut, en ik Beruen aur Vulen hå mut, diär voarhen sik forsendigt hå, en sik ek bekirt hå van di Ünrinheid, Hureri, en Fülfattigheid, welk ja drewwen ha.