13 अले परमप्रभुं जिनापं खँ ल्हाना च्वंम्ह स्वर्गदूतयात दया व सान्त्वनायागु खँ धयादिल।
जिं इमिगु पहःचहः खनागु दु, अय्नं जिं इमित लंकाबी। जिं इमित यंके, अले हाकनं दुखं च्वनीपिन्त सान्त्वना बी।
परमप्रभुं थथे धयादी, “बेबिलोनया न्हयेदँ पूवने धुंकाः जि छिमिथाय् वये, अले छिमित थ्व थासय् लित हये धयागु जिगु बचं पूवंके।
उपिं मध्ये छम्हय्सिनं खुसिया लःया च्वय् दनाच्वंम्ह सुति वसः फिनातःम्ह स्वर्गदूतयात न्यन, “थुपिं अजू चायापुगु खँ पूवनेत गुलि ई माली?”
जिं वयात न्यना, “प्रभु, थ्व सलया अर्थ छु खः?” जिलिसें खँ ल्हाना च्वंम्ह स्वर्गदूतं लिसः बिल, “थुपिं छु खः धकाः जिं छन्त क्यने।”
जिलिसें खँ ल्हाःम्ह स्वर्गदूतं हाकनं जितः द्यनाच्वंम्ह मनूयात थें थन।
दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभुं थथे धयादी, “प्यंगूगु, न्यागूगु, न्हय्गूगु व झिगूगु लायागु अपसं व दुखं च्वनेमाःगु दिं आवलिं लसताया नखः जुइ। उकिं छिमिसं सत्य व शान्तियात यय्की।”