14 भ्वंथू तुला वं थें आकाश नं थूतुला वन। पहाडत व टापुत फुक्कं चिला वन।
थुपिं ला मदयावनी, तर छि सदां दयाच्वनी, थुपिं फुक्क वसः थें भ्वाथः जुयावनी। छिं थुमित वसः थें हिलादी, अले थुपिं मदयावनी।
आकाशया फुक्क नगुत तनावनी। अले आकाश भ्वँ थू तु थें तनावनी। दाखया मां सुकूचिंगु हःत व यःमरिमां सुकूचिंगु फलत कुतुं वः थें आकाशया नगु-नक्षत्रत कुतुंवइ।
पर्वतयात संकूसां अले डाँडात चीकाःछ्वसां अय्नं छिमिगु निंतिं जिगु सदां दइगु दयामाया गुबलें अन्त जुइ मखु। अले जिं चिनागु शान्तिया बाचा गुबलें त्वधुली मखु,” छन्त दयामाया यानादीम्ह परमप्रभुं धयादी।
डाँडाया मूर्ति पुजा व हल्लाखल्ला धोखा जक खः। परमप्रभु झी परमेश्वरपाखें जक इस्राएलयात उद्धार दइ।
“हे नाश याइगु पहाड, गुगु फुक्क पृथ्वीयात नाश याइगु खः, स्व! जि हे छंगु विरोधय् दु,” परमप्रभुं धयादी, “अले जिं थःगु ल्हाः छंगु विरोधय् न्ह्यज्याके। छन्त भीरं क्वय् क्वफानाबी, अले छन्त मिं नःगु पहाड यानाबी।
समुद्रयापिं न्यात, आकाशयापिं झंगःत, मैदानयापिं पशुत, जमिनय् थुखे उखे जुइपिं फुक्क प्राणी अले पृथ्वीइ दुपिं फुक्कं मनूत जिगु न्ह्यःने थुरथुर खाइ। पहाडत फातापुली, भीरत कुचा कुचा जुइ, फुक्क पःखाः दुनी।
वय्कःया न्ह्यःने पहाडत थुरथुर खाइ, अले डाँडात नायावनी। वय्कःया न्ह्यःने पृथ्वी थुरथुर खाइ, संसार व अन दुपिं फुक्क मनूत थुरथुर खाइ।
पहाडत छितः खनाः थुरथुर खात। आकाशं वा वया हे च्वन। ततःजाःगु समुद्र थ्वय्क हाल अले लःग्वारा सन।
वय्कः जुइगु दिनाः पृथ्वीयात संकादिल। वय्कलं स्वयादिल, अले जात जातित थुरथुर खात। न्हापांनिसें दुगु पहाड पर्वतत कुचा कुचा जुल, उपिं पुलांगु डाँडात क्वदल। वय्कः सदां झाया हे च्वनादी।
प्रभु झायादीगु सुनानं सी मखु। अबलय् आकाश तसकं सः वयाः मदयावनी। अले आकाशय् च्वंगु दक्व फुक्कं छ्वयाः नौ जुयावनी। पृथ्वी व पृथ्वीइ च्वंगु नं दक्व फुक्कं नाश जुयावनी।
दक्व टापु तनावन। पहाड धयागु हे मदयावन।
अनं लिपा जिं तःधंगु तुयुगु सिंहासन व उकी फ्यतुना च्वंम्हय्सित खना। वय्कःयात खनाः आकाश व पृथ्वी मदयावन। अले इमित च्वनेत गनं हे थाय् मन्त।
थुलि जुइ धुंकाः जिं न्हूगु स्वर्ग व न्हूगु पृथ्वी खना। न्हापायागु स्वर्ग व पृथ्वी मदयावने धुंकल। समुद्र द हे मन्त।