20 “स्व, जिं लुखाय् दनाः सःताच्वना। सुनानं जिगु सः तायाः खापा चाय्का ब्यूसा जि दुहां वनाः व नाप नयेत्वने याये। अले वं जि नाप नयेत्वने याइ।
थुकथं जिं धया थें जुयावल कि छिमिसं मनूया काय् वइन धकाः सीकि।
छिमिसं वयात थथे ला धाइ – ‘वनाः याकनं नयेगु ज्वरय् या, अले जि नये मधुंतले पियाच्वँ। जिं नये धुंकाः तिनि छं न।’
फैजवाःयात लुखा पिवालं खापा चाय्काबी। फैतय्सं नं वयागु सः ताइ। अले वं फैचातय्त नां कयाः सःताः पिने ब्वना यंकी।
दाजुकिजापिं, छिपिं थःथवय् कचकच याना जुइ मते। अले जक परमेश्वरं छिमित भिंपिं मनूत खः धकाः सजाँय बियादी मखु। स्व, मनूतय्त न्याय यानादीम्ह प्रभु याकनं हे झायादीत्यंगु दु।
अले व स्वर्गदूतं जितः धाल – “थ्व च्वयाति, चीधिकःम्ह भ्याःचायागु ब्याहायागु भ्वजय् सःतूपिं मनूत तसकं हे धन्यपिं खः।” वं हानं धाल – “थ्व फुक्क परमेश्वरयागु सत्य वचन खः।”