परमप्रभु परमेश्वरं दय्कादीपिं पशुत मध्ये सर्प दक्वसिबय् धूर्तम्ह खः। वं मिसायात धाल, “परमेश्वरं धात्थें हे क्यबय् च्वंगु गुगुं नं सिमाय् च्वंगु फल नये मते धाःगु खः ला?”
उपिं काय्म्ह्याय्पिं ला व हिया शरीर जूगुलिं येशू नं उपिं थें हे ला व हि दुम्ह मनू जुयादिल। थुकथं वय्कलं मनू जुयाः सिनाः मृत्युयागु शक्ति दुम्ह शैतानयात बुकादिल।
अय्नं थःगु मन बल्लाका च्वँ, होश यानाच्वँ। छिमि शत्रु, शैतानं छिमित फतिंफतलय् स्यंकेत स्वयाच्वंगु दु। नये मखंम्ह सिंह थें शैतानं नं सुयातं स्यंके फइ ला धकाः माः जुयाच्वंगु दु।
अले व तसकं ग्यानापुसे च्वंम्ह अजिङ्गरयात क्वय् क्वफाना हल। फुक्क संसारय् च्वंपिन्त थगय् याइम्ह पुलांम्ह सर्प व हे खः। वयात दुष्ट व शैतान धकाः नं धाः। वयात व वया दूततय्त पृथ्वीइ वान्छ्वया हल।
इमित थगय् याना जूम्ह शैतानयात ज्वनाः गन्धकयागु मि गालय् क्वफानाबिल। पशु व फताहा अगमवक्तायात नं अन हे क्वफाना तःगु दु। इमित अन सदां चच्छि न्हिच्छिं सास्ती याना तइ।