12 वय्कःयागु मिखा मित्याः थें च्वं। वय्कःयागु छेनय् यक्व हे श्रीपेच दु। वय्कःयागु म्हय् च्वयातःगु नां सुनानं हे मस्यू, वय्कलं जक स्यू।
याकूबं धाल, “छिगु नां छु?” वं धाल, “जिगु नां छाय् न्यने माल?” अले वं वयात आशिष बिल।
छिं वयात स्वर्गया दूतत स्वयाः भचा जक क्वय् तयादिल। नापं छिं वयात इज्जत व मान नं बियादिल।
वयागु न्ह्यःने होश यानाच्वँ अले वं धाःगु खँ न्यँ। वयागु विरोधय् वने मते। छाय्धाःसा वयाके जिगु नां दुगुलिं वं छिमिगु अपराध क्षमा याइ मखु।
स्वर्गय् वनाः सु लिहां वःगु दु? सुनां फय्यात थःगु ल्हातिइ प्वःचिनातःगु दु? सुनां समुद्रयात कापतय् च्यूगु दु? अले सुनां पृथ्वीया लागा कियाब्यूगु दु? थ्व फुक्क सुनां याःगु? छिपिं सुनानं स्यूसा व सु खः, वया काय् सु खः जितः धा।
हे सियोनया म्ह्याय्पिं, पिने पिहां वा, जुजु सोलोमनं मुकुट पुगू स्वः वा, व मुकुट वया मांनं ब्याहाया दिंखुन्हु लय्ताःबलय् वयात पुइकाब्यूगु खः।
छ परमप्रभुया ल्हातय् गौरवया मुकुट व छ परमेश्वरया ल्हातय् छगू जुजुया श्रीपेच जुइ।
छाय्धाःसा झीगु निंतिं छम्ह मचा बूगु दु। झीगु निंतिं छम्ह काय् ब्यूगु दु। वं हे झीत राज्य याइ। वय्कःया नां “तसकं अजू चाइपुसे च्वंम्ह सल्लाहकार,” “शक्ति दुम्ह परमेश्वर,” “सदांयाम्ह अबु,” “शान्तिया राजकुमार” जुइ।
वयागु म्ह पुखराज थें च्वं, वयागु ख्वाः हावलासा त्वःगु थें च्वं अले वयागु मिखा मिप्वाः थें च्वं, वयागु ल्हाःतुति प्वाला प्वाला थीगु कँय् थें च्वं अले वयागु सः ग्वाः ग्वाः मनूतय्गु सः थें च्वं।
उखुन्हु परमप्रभु इमि परमेश्वरं थः मनूतय्त फैजवाःतय्सं फैच्वलय्या बथांयात बचय् याःथें बचय् यानादी, श्रीपेचया मणि थें इपिं वय्कःया देशय् थी।
“बाःनं हे फुक्क जिगु ल्हातय् तयादीगु खः। काय्यात सुनानं म्हमस्यू, बाःनं जक काय्यात म्हस्यू। अले बाःयात नं सुनानं म्हमस्यू, काय्नं जक स्यू। काय्नं म्हसीका ब्यूपिन्सं जक बाःयात म्हसी।”
“सियोनया मनूतय्त धा – ‘स्व, छिमि जुजु छिमिथाय् झायाच्वंगु दु। वय्कः क्वमिलुम्ह जुयाः गधा गयादिल, गधाया मचा गयाः झायादीगु दु।’”
वय्कलं इमिगु न्ह्यःने वयाः थथे धयादिल – “संसार व स्वर्गयागु फुक्क अधिकार जितः बियातःगु दु।
“बाःनं हे फुक्क जिगु ल्हातय् तयादीगु खः। काय्यात सुनानं म्हमस्यू। बाःनं जक काय्यात म्हस्यू। अले बाःयात नं सुनानं म्हमस्यू, काय्नं जक स्यू। काय्नं म्हसीका बीपिन्सं जक बाःयात म्हसी।”
जि आः छिथाय् वयेत्यनागुलिं थ्व संसारय् दइ मखुत, थुपिं धाःसा थ्व संसारय् च्वनाच्वनी। पवित्रम्ह बाः, छिं जितः बियादीपिन्त छिगु हे नांयागु निंतिं बचय् यानातयादिसँ। झीपिं थें तुं इपिं नं छप्पँ जुयाच्वनेमा।
संसारय् इपिं नाप च्वंतले जिं छिगु नामय् इमित बचय् याना तया। छिं जितः बियादीपिं सुं नं जिं तंकागु मदु। अय्नं धर्मशास्त्रय् च्वया तः थें नाश जुइमाःम्ह छम्ह जक नाश जुयावन, मेपिं सुं नं नाश मजू।
ख्रीष्ट फुक्क अधिकार दुम्ह, शासन यानादीम्ह, शक्तिं जाःम्ह व फुक्क प्रभुत स्वयाः नं तःधंम्ह खः। वय्कःयात थ्व संसारय् जक मखु, वइतिनिगु संसारय् नं फुक्क नां स्वयाः च्वय् तयादिल।
अथेसां झीसं वय्कःयात थुकथं हे खनाच्वना, गुम्हय्सित छुं ईया लागि स्वर्गदूतत स्वयाः भचा चिधं यानादीगु खः। अले परमेश्वरयागु दया मायां यानाः वय्कः फुक्क मनूतय्गु निंतिं सिनादिल। थथे सिनादीगुलिं वय्कःयात तःधंकाः च्वय् तयादिल।
वय्कःयागु छ्यं व सँ तुयुगु ऊन व च्वापु थें तुयु। वय्कःयागु मिखा च्यानाच्वंगु मि थें च्वं।
हानं मेगु छगू चिं स्वर्गय् खनेदत। छम्ह तसकं ग्यानापुसे च्वंम्ह, ह्याउँसे च्वंम्ह, न्हय्गः छ्यं, झिपु नेकू व न्हय्गः छेनय् श्रीपेच दुम्ह अजिङ्गरयात खना।
अले जिं झिपु नेकू व न्हय्गः छ्यं दुम्ह पशु समुद्रं पिहां वयाच्वंगु खना। वयागु नेकू पतिकं श्रीपेच दु। वयागु छ्यं पतिकं परमेश्वरयात सराः बीगु नां च्वयातःगु दु।
वय्कःयागु वसतय् व वय्कःयागु खम्पाय् थ्व नां च्वयातःगु दु – “जुजुतय् नं जुजु व प्रभुतय् नं प्रभु।”
त्याःम्हय्सित जिमि परमेश्वरयागु देगःया थां यानाबी। अले अनं व गुबलें हे पिहां वनेमाली मखु। अले जिं उकी जिमि परमेश्वरयागु नां च्वयाबी, स्वर्गं जिमि परमेश्वरयागु थासं क्वहां वयाच्वंगु न्हूगु यरूशलेम धाःगु शहरयागु नां व जिगु हे न्हूगु नां नं उकी च्वयाबी।
अले जिं छम्ह तुयुम्ह सल खना। थ्व सल गया च्वंम्हय्सिके छगू धनु दु। वयात श्रीपेच बिल। अले व त्याकुकुं अझ त्याकेत वन।
दूतं न्यन, “छं छाय् जिगु नां न्यनागु? थ्व नां छं थुइके फइ मखु।”