अले जुजुं हामानयात धाल, “याकनं वनाः छं धाःथें वसः व सल हिँ। अले यहूदी मोर्दकैयात हनेगु या। व दरबारया मू ध्वाखाय् च्वनाच्वंगु दु। छं धाःथें हे वया निंतिं फुक्कं यानाब्यु। छुं नं मगाःमचाः मजुइमाः।”
न्हापा ग्वाः ग्वाः मनूत दुगु यरूशलेम, आः गुलि झिजांमिजां दंगु दु! आः व भाःत सी धुंकूम्ह थें जूगु दु। छगू इलय् व जाति जातितय्गु दथुइ तःधंगु, प्रान्त प्रान्तय् राजकुमारी थें खः, तर आः व दासी जूगु दु।
थ्व छगू शहर खः, गुगु शहरं थःम्हं थःके गर्व यायेगु याइ अले मग्यासें च्वनाच्वनी, सुनां थःत थथे धाइ, “जि जि हे खः, जि बाहेक मेपिं सुं हे मदु।” आः स्व, व गज्याःगु उजाड जुल, गुँइ पशुत च्वनीगु थाय् जुल। व थाय् जुयावनीपिं फुक्कसिनं हेस्यानाः मुर्की क्यना वनी।
छाय्धाःसा वयागु व्यभिचारयागु ख्वल्चां त्वंगुलिं फुक्क जात जातियापिं मनूत नाश जुइ धुंकल। पृथ्वीयापिं जुजुपिन्सं व नाप व्यभिचार यात। वयागु गुबलें हे पूमवनीगु इच्छां यानाः संसारयापिं व्यापारीत तसकं हे धनी जुल।”